Jom Jeroesjalajiem: Dag van Jeruzalem

Herschrijven van de geschiedenis
Ooit was de Tempelberg het hoogste punt in Jeruzalem, maar in jaar 135 sleepten de Romeinse slaven het vuil van de berg mee en gooide dat in de vallei waar men nu naar de Oude Stad kijkt. De Romeinen verdreven Joden van Jeruzalem op straffe van dood en zo beëindigende zij het Joodse leven. De Kruisvaarders herschreven de herinnering van Jeruzalem. Het was niet meer het centrum van Joods nationaal drama, waar de Joden G’dsmoordenaars voor uitgemaakt zijn toen Jezus geëxecuteerd werd. Net als de Romeinen verdreven zij de Joden en vernietigden hun synagogen.
De Moslims kwamen voor en na de kruisvaarders, maar ook zij herschreven de herinnering van Jeruzalem. Moskees werden op iedere Joodse heilige plek gebouwd. Zo vervaagden zij het verleden.

Bij het herschrijven van de geschiedenis van Jeruzalem, herschreef ieder cultuur de geschiedenis, met de bedoeling de herinnering aan het Joodse volk weg te vagen, zoals wij onze meubelen afstoffen. Maar de Joden bewaarden de herinneringen aan Jeruzalem in een collectief geheugen. Toen zij hun huizen bouwden verlieten zij een ongepleisterde vierkant. Zij braken een glas bij huwelijken ter herinnering van Jeruzalem. Van over de hele wereld draaiden en baden Joden naar Jeruzalem om zo de herinnering levend te houden.

Tijdens de 19 jaar tussen de totstandbrenging van de Staat Israël in1948 en de Zesdaagse Oorlog in 1967, was Jeruzalem in tweeën verdeeld. Een gedeelte was in Joodse handen, maar de gedeelte die de Westelijke Muur en de Tempel omvatte, was in Jordaanse handen. Dat was toentertijd ook een grote zorg voor de Joodse gemeenschap. De Westelijke Muur was immers in vijandige handen en men mochten de Muur alleen op afstand bekijken.

Op 5 juni 1967 brak de oorlog uit en Jordanië bombardeerde Jeruzalem en namen de Armon Hanatziv Promenade in, de wandelgedeelte dat de grootste gedeelte van de stad overziet. De IDF (Israël Defence Forces) echter, slaagde erin Jordanië terug te dringen.
Toen Jeruzalem door diverse heldendaden door de Israëlische militairen in 1967 eindelijk werd bevrijd, werd de tijd weer samengevoegd. Het verleden werd heden. Waar de Joden naar verlangden werd in 1967 werkelijkheid. Waar Joden van hadden gedroomd werd eindelijk realiteit. De militairen huilden omdat zij na 2000 jaar de stad als een jonge vrouw, dat altijd in hun herinnering zat, zagen opdoemen. De herinneringen waren immers voor een groot gedeelte door de overheersers vervaagd! Het verleden was onmiddellijk aanwezig, want zij zagen het verleden heden worden en veranderden als mens in wie zij als Jood werkelijk zijn! Wie zijn zij? Zij zijn geen verachtte en verarmde zwervers, die bij gratie van de natiën overleven? Zijn zij geen natie van landbouwers die moerassen terugkrijgen? Noch van strijders — hoewel wanneer het moet, zijn zij dat allemaal.
Nee, de Israëlieten vormen een natie van priesters en van profeten, een licht voor de wereld. Zij onderwezen de wereld ” hun zwaarden in ploegscharen om te smeden,” ” te houden van uw buur als van uzelf” enz. Hitler zei: “Joden hebben twee wonden op het mensdom opgelegd: besnijdenis op het lichaam en geweten op de ziel”. Hoe juist was hij en hoeveel hebben de Joden nog te doen als licht van de natiën en hoe tragisch zou het zijn wanneer zij zouden falen.

Zoals je weet is de geest van geweld, sinds de moord van Prime Minister Rabin, uit de fles. Reeds verdeeld door taal, geografie, en zelfs door godsdienst worden de Joden aan elkaar gebonden door slechts draden van herinnering en hoop. Deze draden zijn vreselijk breekbaar. Wanneer zij zouden scheiden, zullen zij versplinteren. De lange en bittere Romeinse ballingschap zou dan nog lange na niet tot een einde zij gekomen. Meningsverschillen onder de Joden scheidt hen… Daarom is de herinnering aan Jeruzalem een beeld van een geperfectioneerde wereld en geeft het de Joden een sterke wil om te verenigen. Dát is het belang van Jeruzalem.