De geschiedenis van Qever [graf van] Rachel

24 april 201828 januari 2022 noachiedeno

Geschreven door de redactie

Al duizenden jaren hebben Joden hun belastte hart aan Rachel Imeinoe uitgestort waardoor hun tefillot [gebeden] werden verhoord. De onvruchtbare werden gezegend met kinderen, de zieken werden genezen, de vrijgezellen vonden hun sjidoechiem en de gebroken van het hart vonden bij haar qever [graf] troost en vrede.

Voor het eerst wordt Rachel in de Tora in Bereesjiet 29 genoemd. Ja’aqov was op de vlucht voor Esaw toen hij Rachel voor het eerst tegen bijkwam bij de waterput van Haran. Rachel was schapenhoedster en we komen op het moment dat Ja’aqov haar voor het eerst ziet. Toen hij haar zag, kuste hij haar en [vers 11] wajevech…en hij huilde… Zijn tranen waren van verdriet, want ter plekke kreeg hij een profetisch visioen. Ja’aqov huilde omdat hij voorzag dat Rachel niet bij hem in de Grot van Machpela begraven zou worden, maar aan de weg bij Beth Lechem…

Hoe kwam het dat Rachel niet in Maarat Machpela begraven werd, maar aan de weg bij Beth Lechem?

Vloek over Rachel

Het antwoord wordt gevonden in Bereesjiet 31:19. Ja’aqov kwam eindelijk vrij van zijn oom Lavan en trok met zijn vrouwen, kinderen, werknemers en dieren weg. Maar: ‘watigenav rachel et-haterafiem ‘asjer le’avieha… nu stal Rachel de afgodsbeelden die van haar vader waren… Rasji leert dat Rachel haar vader van afgoderij wilde afhouden (Bereesjiet Rabba 74). Omdat haar intenties goed waren, schenkt de Tora hier aandacht aan. RaMBaN leer dat terafiem van rafah komt. Refah betekent “zwak” (zie Sjmot/Ex, 5:17…nirfiem … zwakkelingen volgens de phara’o ten aan zien van het volk).

Lavan gedroeg zich ondertussen als de bezorgde vader alsof Ja’aqov zijn dochters had gegijzeld. Na zijn stortvloed als de bezorgde vader, kon hij het niet laten te zeggen jesj le-el jadaj… het is in mijn macht mijner hand… om vervolgens te vragen: “waarom heb jij mijn afgoden gestolen?” De Midrasj leert ons dat de zonen van Ja’aqov dit hoorden en hun grootvader verweten: ‘wij schamen voor u, grootvader, dat u op uw leeftijd hen nog goden noemt!’

Ja’aqov wist ondertussen niet dat Rachel ze uit goede bedoeling had gestolen en zei volgens vs. 32 ‘Hij bij wie jij jouw goden zult vinden, zal niet leven.’ Dit is de reden van Rachels premature dood (Bereesjiet Raba 74), want zelfs de niet intentionele vloek – die van de lippen van de rechtvaardige ontsnapt – komt uit. Ja’aqov dacht namelijk dat de terafiem waarschijnlijk stiekem door een heidense bediende was gestolen, anders had hij nooit zo uitdagend hebben gereageerd toen Lavan álles van Ja’aqov mocht doorzoeken, noch dat de vloek van zijn lippen geweken zou zijn.

Rachel Imeinoe wenend over haar kinderen die in ballingschap gingen.

Twintig generaties gingen sinds Dawied Hamalech voorbij toen Nevoechadnessar van Babelonië de Bejt Mikdasj vernietigde. Dit vond plaats tijdens de regeerperiode van koning Tsidkijahoe in het jaar 3338 (423 vdgj). Voorgaand werden de Aartsvaders en Mosje uit hun rust gestoord om tegen Bnej Jisrael in het Hemelse Bejt Din te getuigen, maar al snel was het duidelijk dat zij dit niet konden, waardoor zij juist voor Bnej Jisrael pleitten. Avraham zei: ‘Meester van het Heelal, wie beschuldigt Jisrael voor overtredingen van de Tora?´ Hasjem zei: ‘Laat de Tora voorkomen en tegen Bnej Jisrael getuigen. Toen riep Avraham: ‘Mijn dochter, jij bent hier gekomen om tegen Bnej Jisrael te getuigen voor het overtreden van jouw mitswes en jij voelt je niet beschaamd? Herinner je toch aan de dag dat Hasjem jou van volk naar volk bracht en iedereen heeft jou afgewezen! Niemand was gewillig jou te ontvangen tot dat mijn kinderen naar Mount Sinaj kwamen en jou accepteerden met alle eer. En nu in tijd van leed ga jij tegen hen getuigen?’
Toen de Tora dat hoorde, deed zij een stap op zij en legde geen getuigenis af.

Qever Rachel in de 18e eeuw.

“Dan zullen de letters van het Alef-Beth tegen Bnej Jisrael getuigen”, zei Hasjem. Avraham zei toen eerst tegen Alef en daarna tegen Beth: “Alef, jij bent de eerste van alle letters. Vergeet niet dat Hasjem Zichzelf op Mount Sinaj openbaarde en de Tien Woorden met Anochie (Alef-Noen-Chaf-Joed) begint (Sjemot/Ex. 20:2). Geen volk dan alleen mijn kinderen accepteerden jou. Beth, de Tora begint met jouw letter (Bereesjiet) en jij getuigt tegen mijn kinderen die de vijf Boeken van de Tora bestuderen?’
Zowel Alef en Beth namen een stapje terug en getuigden niet tegen Bnej Jisrael. De rest van de 22 letters zwegen.

Nadat dit gebeurde waarbij de Aartsvaders en Mosje voor Bnej Jisrael pleitten, werd de genade van Hasjem direct aangewakkerd toen Rachel voor Hasjem verscheen en voor haar volk pleitte. Hasjem zei: “Voor jou Rachel, zal Ik Jisrael naar haar plek terugbrengen”. Zoals er staat geschreven: ‘Een stem wordt in Ramah [Beth Lechem] gehoord, geweeklaag en bitter wenen gehoord. Rachel weent voor haar kinderen; zij weigert om voor haar kinderen getroost te worden, omdat zij er niet zijn. Zo zegt Hasjem: weerhoud je van het wenen en jouw ogen van tranen; want jouw werk, zegt

Hasjem, wordt beloond; en zij zullen uit het land van de vijand terugkomen. En er is hoop voor jouw toekomst, zegt Hasjem, en jouw kinderen zullen binnen hun eigen grens terugkeren. Jermijahoe 31:14-16.

Qever Rachel rond 1890.

Toen de kinderen van Israel op weg naar Bavel langs haar graf liepen, herkenden zij haar graf die als troost voor hen diende, want Rachels graf was het eerste graf die met een grafsteen werd voorzien. Hierdoor herkenden de ballingen haar graf en konden langs haar graf tot Hasjem dawnen [bidden] en dit als een grote troost ervoeren, omdat Rachel hen beweent. Tevens is een grafsteen voor de kohaniem praktisch, zodat zij precies weten waar zij een graf naderen.

Rachels verdiensten
Rachel was degene met wie Ja’aqov wilde trouwen, maar Ja’aqov trouwde toch eerst met Lea. Lavan had namelijk voor het huwelijksnacht Rachel voor Lea verwisseld. Ja’qaov en Rachel verwachtte al dat Lavan in staat was hen te bedriegen, waardoor zij hier geheel op voor bereid waren. Dit deden zij door een geheim teken onderling af te spreken. Rachel vertelde dit teken aan Lea door, zodat zij niet in verlegenheid gezet zou worden [Ari Z”L]. Lavan presenteerde de bruid vervolgens met de dienstmaagd Zilpah, maar dit was een onderdeel van zijn list, omdat Zilpah de jongste van de twee dienstmaagden was. Bilah, de oudere dienstmaagd hoorde bij Lea. Door Zilpah mee te geven, heeft Lavan zijn list onderstreept dat de bruid Rachel zou zijn [Rasji op Magillah 13b].

Vervolgens verschuilde Lavan zichzelf en zijn bedrog door te stellen dat in hun cultuur de gewoonte is om de oudste voor de jongste te laten trouwen. Lo’- je’aseh bimqomenoe… op onze plaats wordt dit niet gedaan bedoelde hij volgens Sforno dat de mensen van zijn cultuur Lavan niet aan zijn woord liet houden. Lavan heeft hiermee zijn verantwoordelijkheid verplaats naar de gehele gemeenschap door hen neer te zetten als of hij gedwongen was dit bedrog tot uitvoering te brengen.

Na de Sjeva Broches trouwde Ja’aqov alsnog met Rachel en achteraf werkte hij nogmaals zeven jaar voor haar.

Door haar verdiensten – haar liefde voor haar zus Lea en dat zij weigerde haar zus te beschamen waardoor zij haar vader tijdens zijn bedrog niet en public ontmaskerd heeft – heeft zij persoonlijk hiermee enorme grote offers gebracht. Ondanks de ongelofelijke leugenachtigheid van Lavan en de goedheid van Rachel, paste het huwelijk van Lea en Ja’aqov ondertussen wel in Hasjem plan. Op de huwelijksnacht had Ja’aqov zijn spirituele antenne op en omdat dit binnen het plan paste, heeft hij niets vreemds opgemerkt toen hij Lea kreeg (R’Aharon Kotler). In de eerste instantie dacht hij wel met Rachel te doen te hebben, omdat Lea gebruik maakte van het geheime teken die Rachel in haar ruimhartigheid verteld had.

Daarom vernietigde de Almachtige vernietigde Zijn besluit met betrekking tot de ballingen naar Bavel. Om Rachel verdiensten zei Hasjem: “minee kolech mi’bechi… Stop met huilen, want jouw gebeden [Jermijahoe 31:14-16] zijn verhoord. En zij blijven verhoord worden tot op de dag van vandaag.’ יש שכר לפעולתך, ושבו בנים לגבולם … Er is beloning voor je daden, en de zonen zijn teruggekeerd…

Rachel, die in de eerste instantie kinderloos was, werd uiteindelijk moeder van het gehele Joodse volk. Zij is een symbool voor alle kinderloze vrouwen en alle mensen die in nood een speciale broche nodig hebben.

Qever Rachel is het levende symbool van de belofte van Hasjem aan Rachel dat haar kinderen terug zullen keren naar Erets Jisrael.

Het conflict rond Qever Rachel

Qever Rachel in 1927.

Sinds haar begrafenis, ruim 3000 jaar geleden, is Qever Rachel altijd een speciale plaats voor tefilla geweest. Tot op de dag van vandaag komen mannen en vrouwen naar Rachel om hun tranen de vrije loop te laten en Rachel Imeinoe te smeken voor ons te bemiddelen met Hasjem – namens ons allen – voor gezondheid van een geliefde of voor G’ddelijke interventie wanneer mensen in nood zijn.

Echter, toen in 1948 de Staat Israël werd uitgeroepen, werd Qever Rachel samen met de Kotel direct onomstreden. Vanaf die tijd zou Qever Rachel tot de Zesdaagse oorlog in 1967 niet voor Joden toegankelijk zijn, omdat de Arabieren het toegeëigend hadden.

Doordat Israël de Sinaiwoestijn en Gaza van Egypte-, de Golanhoogte van Syrië [hoewel dit een discutabel punt is of we over een verovering mogen spreken] en de Westelijke Jordaanoever met ‘Oost’-Jeroesjalajiem op Jordanië veroverde, kunnen we concluderen dat Israël deze landen binnen zes dagen onder de voet liep toen Israël die zomer van 1967 van alle kanten werd aangevallen.

Qever Rachel in de jaren dertig.

Ooggetuigen konden het bijzonder verschijnsel duiden dat bij zowel religieus als seculiere Israëliërs [zelfs geharde paratroepen] tijdens de Jom Kippoeroorlog in 1973 – toen de Golanhoogte [die tijdelijk was ’teruggegeven’] opnieuw bij Israël werd ingelijfd – sterk geëmotioneerd raakten toen er sinds 1948 Joden bij de Kotel konden komen. Ook Qever Rachel viel eindelijk weer in de handen van Israël waardoor ook de Qever sinds 1948 weer voor Joden bereikbaar werd. Jeroesjalajiem, dat vlak bij Beth Lechem ligt, werd met ons volk herenigd en we kunnen weer naar onze heiligste heiligdommen toe “en zullen dit nooit meer opgeven,” zei de voormalige Israëlische Minister van Defensie Moshe Dayan.

Qever Rachel in de jaren veertig.

In 1993 werden de Oslo-akkoorden op Camp David gesloten tussen Israël en de Palestijnen. Door deze akkoorden werd Qever Rachel weer van haar kinderen beroofd, omdat Israël verplicht werd de o zo geliefde Qever Rachel in de terroristische handen van Yasser Arafat [jsj”oe – jiemach sjemo we’zichro – moge zijn naam en gedachtenis voor eeuwig worden uitgewist] te leggen. Dit hebben de Charedische Joden niet gepikt. Zij waren vast beraden Qever Rachel nooit meer op te geven. Zij richtten een jesjive op en sindsdien lernen zij daar dagelijks. “Wij zullen nooit de controle over Qever Rachel opgeven,” bevestigde de voormalige Sefardische Opperrabbijn van Israel Rabbi Eliyahu Baksji-Doron de voormalige Israëlische Minister van Defensie Moshe Dayan.

Qever Rachel raakte vervolgens omringd door vijandige Arabieren, nu in 1995 Beth Lechem op punt stond door de PLO te worden overgenomen. Om te voorkomen dat de Qever volledig van ons geïsoleerd zou worden, hebben Knesset-lid Hanan Porat en de organisatie Shomrei Efrat van de gemeenschap van Efrath, een Kollel opgericht in Qever Rachel. Zo kunnen Joden vanaf hun laptop een tefilla [gebed] naar Qaver Rachel sturen. Zo is Qever Rachel voor alle Joden bereikbaar en donaties aan deze site ten behoeve zal mede voor het behoud van de eeuwig band tussen Rachel Immanoe en Bnej Jisrael middels de Qever zorgen.

Ondanks Arabieren eeuwenlang Joden afpersten om zogenaamd de Qever te onderhouden en Joden in staat te stellen de Qever te bezoeken, werd Qever Rachel tot voor kort door de moslims als een Joods heiligdom beschouwd. Verre van ongevoelig voor het buitenlandse publiek, begonnen de moslims Qever Rachel als een moskee te betitelen. Om hun leugen te bekrachtigen, legden de moslims drie begraafplaatsen rond de Qever aan, iets wat zij enkele jaren geleden hetzelfde in Jeroesjalajiem hebben gedaan.

In 1996 hebben islamitische religieuze autoriteiten besloten de Qever de Bibal ibn Rabah te gaan noemen waardoor men opeens meende dat Qever Rachel islamitische wortels zou hebben. Vanaf dat moment werd de Islamitische aanduiding voor Qever Rachel een begrip, wat UNESCO in november 2010 officieel zal overnemen.

Het beveiligingsgebouw over de Qever.

Maar er werden meer maatregelen getroffen. Tussen 1998 en 2000 werd rond de Qever – op laste van de Israëlische regering – een kogelvrij gebouw gebouwd om de Qever tegen terrorisme te beschermen. Naar aanleiding van deze maatregel, opende de ‘politie’ van de PLO tijdens de Tweede Intifada het vuur op Joden die de Qever wilden bezoeken. Ook de Israëlische militairen die de Qever bewaakten, kwamen eveneens onder vuur te liggen. Dit escaleerde waardoor al snel het IDF de controle over Qever Rachel nam. Qever Rachel werd tijdelijk ontoegankelijk. De regering besloot verdedigingswerken rond het kogelvrij gebouw van de Qever te bouwen. In december 2000 werd de Qever dankzij de de vernieuwde beveiliging weer toegankelijk gemaakt.

De smalle doorgang tot de Qever. Klik op de afbeelding.

Toen in 2001 de bijna 9 meter hoge Veiligheidsmuur rond en over de Arabische gebieden in Yesha werd gebouwd, ging deze ook dwars door de wijken van Beth Lechem, waardoor Qever Rachel sindsdien volledig geïsoleerd raakte van de rest van de Arabische wijken. Hierdoor werd de toegang tot de Qever alleen via een nauwe doorgang bereikbaar. In 2005 opende Israël daarbij ook nog eens een nieuw checkpoint.

In oktober/november 2010 heeft UNESCO [organisatie in 1945 opgericht door de VN; op het gebied van onderwijs, wetenschap, cultuur en communicatie] de Qever onrechtmatig van het Joodse volk gestolen en vervolgens weggegeven aan de Palestijnen, toen zij [nogmaals] verklaarden dat Qever Rachel officieel als een islamitische moskee wordt geduid. Ook werd door UNESCO besloten dat de Qever – eveneens als de Maarat Machpela – te verwijderen van de lijst van het Nationale Erfgoed van Israël. De beslissing van UNESCO werd door sommige Israëlische politici als hypocriet en vooral als antisemitisch genoemd.

De mannen-gedeelte

Maar UNESCO was nog niet klaar met haar maatregelen tegen de Joodse Staat. De ‘Bilal bin Rabah moskee’ zou een integraal onderdeel vormen van de bezette Palestijnse gebieden en dat eventuele eenzijdige maatregelen door de Israëlische autoriteiten zullen worden beschouwd als een schending van het Internationaal Recht. Zelfs de beslissing van de UNESCO kon nauwelijks de zogenaamde islamitische band met Qever Rachel uitleggen. In een toelichting bij de voorgestelde resolutie en die werd opgesteld door zeven Arabische landen, wordt de heilige plaats “het Graf van Rachel, de thuisbasis van de historische Bilal ibn Rabah moskee” genoemd. Maar nergens in het 11 paragrafen lange document wordt uitgelegd hoe of wanneer de site islamitisch is geworden. Zelfs de officiële Palestijnse Autoriteit heeft in haar publicaties nooit verwezen naar de ‘Bilal bin Rabah moskee’.

De vrouwengedeelte

De anti-Israelische agenda van UNESCO kwam uiteindelijk in februari 2012 tot uitvoering. Vorige week werden Qever Rachel en Maarat Hamachpela van de lijst van het Nationale Erfgoed verwijderd. Tevens heeft UNESCO aangekondigd de vordering van de Palestijnen op Qever Rachel te erkennen.

Maar er is nog een derde partij die op het strijdtoneel verschijnt: de christenen. UNESCO is van mening dat de Qever ook christelijk is. Dit is verrassend, omdat de Qever duizend jaar langer bestaat dan het christendom, laat staan de Islam. De Christenen hebben in de geschiedenis ook al vaker de Maarat Hamachpela als de hunne opgeëist.

Logica: Qever Rachel dat ruim 3000 jaren oud is, zou ook het heiligdom zijn van het Christendom [dat ‘slechts’ 2000 jaar oud is] en de Islam [dat nog geen 1500 jaar bestaat]. Het Jodendom bestaat bijna 1500 jaar langer dan het Christendom…

Geschiedenis van Rachel en de Qaver in een notendop
2170 [1590 vdgj]: Rachel Imeinoe werd in Haran geboren. Zij was schapenhoedster van de schapen van haar vader [Bereesjiet 29:9].

2176 [1584 vdgj]: Ja’aqov ging naar Haran om een vrouw te vinden. Bij de put van Haran zag hij Rachel met haar vaders schapen aankomen en haalde de steen van de put om haar te helpen met het verzorgen van de schapen. Ja’aqov kwam vervolgens met Lavan overeen: “Geef me Rachel. In de ruil daarvoor zal ik je voor zeven jaar dienen.” [Bereesjiet 29:10]

2183 [1577 vdgj]: Na de zeven jaren, zou Ja’aqov met Rachel trouwen, zoals hij met Lavan had afgesproken. Omdat Rachel en Ja’aqov Lavan van verdachten dat hij hen met Lea zou bedriegen, hebben zijn codes afgesproken. Toen Lavan Lea onder de choeppa bracht, heeft Rachel Lea de codes verteld zodat zij niet beschaamd zou worden, waardoor Ja’aqov haar trouwde. [Bereesjiet 29:23]. Om deze enorme verdienste zei Hasjem: “Ik zal Mijn geliefde kinderen nooit vergeten – Kellal Jisrael!”

Rachel Imeinoe trouwde met Ja’aqov zeven dagen later toen zij 14 was. In ruil daarvoor moest hij nogmaals zeven jaar voor haar vader werken [Bereesjiet 29:29].

2199 [1561 vdgj]: Haar eerste kind werd na 16 jaar huwelijk geboren en ze noemde hem Joseef. Joseef betekent ‘Hasjem voegt aan mij een andere zoon.’ Direct na de geboorte van Joseef verlieten zij Haran [Bereesjiet 30:22].

2208 [1552 vdgj]: Haar tweede zoon werd onderweg naar Efrat geboren en ze noemde hem Ben-oni, maar Ja’aqov gaf hem de naam Benjamin [Bereesjiet 35:16]. Tijdens de geboorte van Benjamin, op leeftijd van nog maar 38 jaar, overleed zij. Ja’aqov begroef haar langs de weg bij Beth Lechem. In zijn voorzienigheid wist hij dat zijn kinderen tijdens de Babelonische Ballingschap op weg naar Bavel haar nodig zouden hebben als troost. Daarom plaatste hij een grafsteen op haar graf [Bereesjiet 35:19] zodat zij haar graf zouden herkennen.

3192 [568 vdgj]: De Eerste Bejt Hamiqdasj werd verwoest en de Joden gingen de ballingschap in. Op weg naar Bavel stopten zij bij Rachel Imanoe’s graf om te dawnen. Rachel op haar beurt huilt voor haar geliefde kinderen om de genade van Hasjem [Jirmijahoe 6].

5303 [1543 ndgj]: Het eerste gebouw op het graf was een tombe op 4 palen. Gearrangeerd door Mahmud Sasha.

5382 [1622 ndgj]: Opperrabbijn Yeshjaha Horowitz de Sjla ZT”L slaagde erin om een vergunning te verkrijgen van Mohamed Pehha, de toenmalige minister van Jeroesjalajien om muren tussen de palen te bouwen waardoor men een gesloten ruimte krijgt om te dawnen en te lernen bij het graf.

5601 [1841 ndgj]: Sindsdien werd Qever Rachel bekent als ‘het Gebouw met bovenop een Tombe’. Deze werd door Mosje Montefiore en zijn vrouw Judith gebouwd. Een gedenksteen van Montefiore hangt aan het gebouw. Meer dan 40 jaar later – in 1845 – moest men het gebouw in stand houden en het gebouw reconstrueren. Ook dit werd door Montefiore geschonken.

5625 [1865 ndgj]: Een waterput werd geboord in de tuin voor de bezoekers van de Qever. De Joodse gemeenschap uit Bombay [India] hebben dit gefinancierd.

5708 [1948 ndgj]: Bij de oprichting van de Staat Israel, kregen de Arabieren controle over de Qever en toegang voor de Joden werd bijna onmogelijk.

5727 [1967 ndgj]: Tijdens de Zesdaagse oorlog werd Qever Rachel bevrijd en werd het teruggeven aan de Joden. Sindsdien kunnen Baroech Hasjem Joden daar weer dawnen en huilen bij hun moeders graf.

5756 [1996 ndgj]: Door Camp David’s mislukte Routemap kregen de Palestijnen controle over het gebied waar de Qever staat. Het werd sinds de Eerste Intifada levensgevaarlijk om de Qever te bezoeken. Daarom werd in 1998-2000 een kogelvrij gebouw door de Israëlische regering gebouwd om de Qever te beschermen tegen terroristische aanslagen. Op gebied van beveiliging, heeft het IDF de controle teruggenomen. Inmiddels was de Tweede Intifada aangevangen. De Qever werd gesloten voor publiek.

5761 [2001 ndgj]: Modos Qever Rachel begon met een revolutie. Vanaf dit moment besloten vele [groepen] mensen naar Qever Rachel te gaan om op alle momenten van de dag en nacht te kunnen dawnen. Sindsdien is het een drukke plaats waar veel mensen, zij het veelal met zware bewaking, dagelijks komen.

Rachels wonder tijdens Gaza-oorlog
Een drietal verschillende eenheden vertelden tijdens huiszoekingen in Gaza over een zeer mooie elegante vrouw die soldaten in het Arabisch aansprak. Een soldaat van een van de eenheden vroeg aan haar: “wie ben jij?” Zij antwoordde: “Ik ben Rachel Imeinoe. Alle gebeden van Jisrael zijn verhoord. Ik ben er om mijn kinderen te beschermen.” Jermijahoe 31:14 meldt nogmaals dat Rachel Imeinoe in Rama (naast Beth Lechem) voor ons bittere tranen huilt en niet getroost wil worden, omdat haar kinderen daar niet meer zijn. Nu schijnt dat een getuige Rachel Imeinoe inderdaad heeft horen huilen, omdat zij op een Joodse plaats wilt rusten. Het grote wonder die door meerdere soldaten is waargenomen, is bevestigd door de voormalige Sefardische Opperrabbijn van Israël. Hier volgt het volledige verhaal en op een video [in het Ivriet] nog eens verteld.

Rabbi Lazer Brody, een heel bekende rabbijn in Ashdot, was de eerste die met dit wonder naar buiten trad. Hij vertelde Arutz7 dat hij diverse telefoontjes heeft ontvangen die over speciale gebeurtenissen uit de Gaza-oorlog ging. Rabbi Brody vertelde:

Een vader, die amper weet hoe de IDF Infanterie werkt vertelde me het volgende: Mijn zoon is van de Givati Brigade en zijn eenheid was plaatsen in Gaza Stad aan het schoonmaken, toen in een huis een vrouw in het zwart opdoemde en in het Arabisch begon te schreeuwen: ‘Roechoe min hon: ga daar weg, het is daar gevaarlijk!’ De troepen dachten aanvankelijk dat zij trachtte haar familie te beschermen, maar ze wilden geen risico nemen. De commandant riep een militair van een legeronderdeel terug en zij gingen naar een ander doel. Ook daar verscheen dezelfde vrouw en gaf hen dezelfde waarschuwing. De soldaten dachten dat zij waarschijnlijk door een tunnel tussen de huizen van Chamas verscheen en een van de soldaten begon tegen haar te schreeuwen. Toen kwamen zij in een derde huis en wederom verscheen de vrouw weer. Deze keer bleven de soldaten stokstijf stilstaan.

Rabbi Brody vertelt verder wat de man aan hem vertelde:
De soldaten sloten zich aan bij de Golani Brigade, die belast werden met de taak huizen waar booby-trapps zitten op te blazen. Eenheid van mijn zoon vroeg hen de drie huizen te controleren en inderdaad, in alle drie huizen waarvoor de vrouw had gewaarschuwd, zaten booby-traps.

Ondanks dit verhaal niet door een hogere hand werd bevestigd, kwam dit verhaal al snel in de geruchtenmolen. Tot maandag 19 januari 2009. Rabbi Shmuel Eliyahu, de Opperrabbijn van Tsfat en zoon van de voormalige Sefardische Opperrabbijn van Israel Mordechai Eliyahu ZT”L, gaven sji’oeriem aan de studenten in Machon Meir in Jeroesjalajiem over de sublieme gevechtsniveau van het IDF aangaande de veiligheid van Israël. In verband hetgeen wij boven hoorden, zei hij dat daar soldaten waren die vertelden dat op sommige plekken waar zij zijn geweest, een vrouw aan hen verscheen om hen te waarschuwen niet bepaalde gebouwen binnen te gaan omdat zij gebooby-trapped waren en dat haar naam ‘Rachel’ was. Ik vroeg aan een hoofd van een Jesjive of hij meer over dit verhaal wist en hij vertelde dat het geen verhaal was maar dat hij zelfs de naam van een soldaat wist die hierin betrokken was. Hij vertelde me de naam. Toen vroeg het hoofd van die Jesjive mij het volgende. Zou er een verband bestaan tussen het ooggetuigeverslag van Rachel in Gaza en het feit dat vlak voor de Gaza-oorlog [Cast Lead] de voormalig Sefardische Opperrabbijn van Israel Rabbi Mordechai Eliyahu ZT”L een aantal keren bij Qever Rachel gedawnen. Toen het bekend werd dat een vrouw” levens van een aantal IDF-soldaten in Gaza heeft gered, zou hij gereageerd hebben: “Heeft ze nog gezegd dat ik haar heb gestuurd?”
Ik antwoordde dat ik niet wist of er verband was tussen het ooggetuigeverslag en de broches van Rabbi Mordechai Eliyahu ZT”L bij Qever Rachel. Ik zou het hem vragen.

Eerlijk gezegd vond ik het eng hem dit te vragen, omdat hij zich meestal van zulke verhalen distantieert. Maar ik besloot toch te doen: ‘kan jij je nog herinneren dat jij ons een keer vertelde over Rabbi Shalom Mutzafi Z”L die tijdens WOII, toen het er op leek dat de Duitsers het Heilige Land zouden betreden, dat hij bij Qever Rachel tegen dit besluit heeft gebeden en dat hij Rachel daar zag bidden?
[Mijn vader] zei “ja”, hij herinnerde het.
Dus vertelde ik hem over het verhaal dat ik had gehoord en vroeg hem: “moeten wij dit geloven? Is dit de waarheid?”
En hij zei “ja, het is waar.”
Ik vroeg hem of hij het wilde uitleggen en hij zei in deze woorden: ‘Ik vertelde haar: Rachel, er is een oorlog op handen. Weerhoudt jouw stem niet van wenen (gebaseerd op Jermijahoe 31:14-16)! Ga naar G’d en bidt voor de soldaten die zichzelf opofferen voor het Land Israel, dat zij zullen toeslaan – en niet verslagen zullen worden.’
Ik vertelde mijn vader, ‘Nou, je moet weten: zij heeft dit ook écht gedaan!’ Dus vroeg mijn vader: ‘Heeft ze nog gezegd dat ik haar heb gestuurd?’

Iedereen zou een eigen conclusie moeten trekken. Indien dit het geweldige niveau van de soldaten is en indien dit de geweldige macht van het gebed is, dan word je toch stil van? …