Ees Milchoma / Een tijd voor oorlog

Geschreven door Joel von Schükkmann

Terwijl de hele situatie in Gaza door bleef gaan, en de raketten op Israelische steden bleven vallen, was er – zoals wij nu wel weten – geen andere keuze meer over. Israel sloeg eindelijk terug! Op dit moment is het IDF in Gaza met een grondoffensief bezig, of beter gezegd: defensief. Maar, waarom lijkt alles zo bekend? Het is haast alsof wij hier al vele malen eerder mee te maken hebben gehad. Ohja… dat hebben we ook!

Arabieren vallen aan – Israel reageert. Het is net een tragisch rad dat maar door blijft draaien. Als we goed luisteren kunnen we de woedende stemmen van de Arabische demonstranten horen. Eerst natuurlijk de Arabische liga. En dan – in perfecte harmonie – horen we de Europese Stem middels Van Bommel en Gretta Duisenberg. Maar dan – uiteindelijk, om alles af te maken krijgen we straks de stem te horen van de VN Veiligheidsraad. Ach ja, zo voorspelbaar. We hebben deze vreselijke melodieën eerder gehoord. Natuurlijk is alle frustratie – zoals gewoonlijk – weer eens gericht op de Joodse staat. Hun afgezaagde resoluties zal zich – zoals altijd – weer focussen op Israel voor haar ‘agressie.’ Hoe choquerend.

Okay, laten we deze belachelijke resoluties die we tot nu toe gezien hebben eventjes overslaan. Laat mij hun ontzetting en verontwaardiging eens onderwerpen aan een realititeitscheck: Volledige ontmanteling van Gaza – zo’n drie jaar geleden – zou vreugde, harmonie en vrede tussen Joden en de vredelievende Arabieren moeten voortbrengen. Echter we weten nu allemaal heus wel hoe dit is afgelopen. Nu, drie jaar later zit 95% van de verdreven Joden nog steeds zonder huis en compensatie. En we hebben nu alweer een tweede oorlog sinds de uitzetting. Maar natuurlijk is het volgens de wereld nog steeds voor herhaling vatbaar…

Israel had de Gazastrook amper verlaten toen de rakketen, mortieren, e.d al viel op Sderot en andere steden langs de grens van onze vredespartners regenden. Vredespartners die zelf met grote ogen en ongeloof keken hoe Israel daadwerkelijk vertrok. Israelische ‘agressie’ was in dit geval slechts gericht tegen haar eigen meest trouwe burgers, heroïsche pioniers die met geweld uit hun huizen werden gezet. Synagogen en scholen werden verlaten, Israeli’s werden letterlijk abrupt dakloos. De Arabieren waren vrij om te vernietigen en te verbranden wat ze maar wilden.
En dus, vernietigden ze de wereldberoemde Israelische prestaties op het gebied van boerderijen/kassen dat midden in de woestijngebied stonden. En hoe hard de Arabieren daarna ook probeerden om iets te laten groeien, het enige wat zij ervan konden maken was zand en begraafplaatsen.
Maar de boerderijen en kassen waren niet het enige, de verlaten synagogen werden geplunderd (wat te plunderen viel) en vernietigd. Terwijl de wereld voor dit alles blind was, en alleen maar de ellende van de Palestijnen zag, lag Israel’s onvermogen om haar burgers te beschermen erg dicht tegen het criminele aan.
In de VN veiligheidsraad, waar de welbekende democratieën samenkomen, sprak Libië haar steun uit voor Syrie, die Israel’s blokade op Gaza een ‘Holocaust’ noemde. Libie’s vertegenwoordiger in de VN, Ambassadeur Ibrahim Dabbashi, “vergeleek de situatie in Gaza met de Nazi Holocaust.”
Syrie’s VN ambassadeur Bashar Jaafari zei tegen de pers: “Helaas, plegen zij die klagen over het zijn van slachtoffers van genocide, nu zelfs een genocide tegen de Palestijnen.” En ja, zoals zo veel mensen al zeiden voor de uitzetting in 2005, werd Israel gedwongen om zich defensief op te stellen terwijl terroristen door bleven gaan met het afvuren van raketten. Door de jaren heen werd Sderot het ‘ground zero’ voor Arabische aanvallen. Het zwijgen van de VN Veiligheidsraad was oorverdovend. Israelische agressie? Ja, maar niet tegen de Palestijnen.

En dus, terwijl Israel zich het bittere succes van de ontmanteling ‘vierde’ bezighield, bleven de raket aanvallen vanuit Gaza doorgaan. Wapensmokkel m.b.v honderden ondergrondse tunnels werd de regel in Gaza. Voor de ogen van de gehele wereld werd het staakt-het-vuren door de Hamas gebruikt om munitie, raketten en onderdelen op te sparen voor het onvermijdelijke. Maar toch bleven de Israeli’s wachten om te zien hoe de hiërarchie van de Hamas het einde van het staakt-het-vuren zou omarmen. En met slechts enkele uren voordat de deadline afliep werd de vraag van de Israeli’s beantwoord met Grad raketten. Sindsdien heeft het luchtalarm van Sderot geen enkele rustige nacht gehad. Agressie? Je kent het antwoord inmiddels wel. Het Israelische dreigement van zware retaliatie werd beantwoord met nog meer raketten die zelfs nog verder in Israel insloegen. En nu, nu.. weet jij – deze lezer van dit artikel – natuurlijk dat Israel EINDELIJK heeft gereageerd.

En ja, ook ik zie en hoor het oh zo bekende refrein er weer aankomen. Vandaar dat ik dit nu ook schrijf aan onze neven binnen de Arabische Liga, hooghartige Europeanen als van Bommel, de xenofobische Veiligheidsraadleden, en de pers: Wij zijn een natie wiens lot gebonden is aan het met bloed doorweekte grond van Eretz Yisroel (het land Israel). En ondanks jullie lange geschiedenis van wrede vervolgingen van de kinderen van Abraham, Izaak en Jacob, vinden wij alsnog troost in het gebed dat wij zeiden toen deze ‘nieuwe’ oorlog uitbrak. Het ‘Al Hanisim’ van Chanuka:

( … ) voor de wonderen, de bevrijding, de heldendaden, en overwinningen, de vertroosting en de veldsagen die U (G-d) voor onze voorouders tot stand bracht in deze tijd van het jaar.

Onze boodschap aan jullie is: Maak jullie jullie resoluties. Doe jullie papier werk. Houd jullie eenzijdige debatten. Daarna, kunnen jullie aan de kant gaan. We hebben het lang genoeg op jullie manier gedaan. Vrede met stateloze entiteiten die gezworen hebben Israel te vernietigen is onmogelijk.
Er is geen vrede. Vrede is een illusie gecreëerd door fictie schrijvers die waarschijnlijk sliepen tijdens hun zondagscholen op zoek naar en mooie Noorse medaille.

Herinner je Hevron 1929?
Pizzeria Sbarro? (RED.: doorscrollen tot berichtgeving svp)
Bus #2? (RED.: doorscrollen tot berichtgeving svp) Bus #18?
Dr. David Applebaum en zijn dochter Naava HY”D?
Yeshivas Merkaz Harav?
Mumbai?
etc,
etc,
etc.
Wij wel!

Dus, n.a.v de achtste dag van Chanuka toen dit alles begon en nu ‘onze jongens’ in Gaza zitten, denken wij weer terug aan de moed van Matisyahu ben Yochonon Kohen Gadol en de legendarische Chashmonayim. Dat zij, onze jonge strijders – net als wij allemaal – deze zelfde ontembare geest mogen hebben om bereid te zijn de strijd in te gaan. En net als onze voorgangers hebben gedaan voor ons, moeten ook wij onze ‘oorlogsposities’ innemen d.m.v. meer teshuva, Tefilloh (gebed) en Tzedokah, zelfs tijdens deze economische crises. Voel de pijn van een mede Yid en doe iets om hun pijn te verlichten.

Beste chayalim, Klal Yisroel is met jullie. Hashem Ya’azor.

©Joel von Schükkman voor Joodse Hyves 2009