Ariël Sharon: gehaat en geliefd

25 april 20189 januari 2019 noachiedeno

Op 27 februari 1928 te Kfar Malal werd één van de grootste strategen van de moderne Israëlische politiek geboren. Als zoon van immigranten uit de Kaukasus begon zijn militaire loopbaan op zijn 14e leeftijd. Hij sloot zich bij de ondergrondse Joodse verdedigingsleger, de Haganah (betekent defensie en bestond van 1920 tot 1948), aan en op zijn 20e leidde hij de infanteriecompagnie in de Alexandroni Brigade tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948. Wie is deze man? Dezelfde man die zowel gehaat, gevreesd, maar ook geliefd wordt? De man die door vriend en vijand gerespecteerd wordt om zijn kundigheid? Is hij zo fascistisch zoals boze tongen beweren? Heeft hij een diepliggende haat tegen de Arabieren? Ik hoor regelmatig zeggen: ´Ariël Sharon? Afschieten die man!´ Waar komt die haat naar Israëls Prime Minister vandaan? We hopen middels dit artikel enig duidelijkheid te verschaffen waarom de ex-Majoor-generaal van de Israëlische Defensie zo gehaat en geliefd is.

Loopbaan
Ariel Sharon is opgegroeid in de kleine landbouwcoöperatie Kfar Malal. Daar leefden de mensen in constante vijandige spanning tussen hen en de Arabische buren. In 1953, richtte de nog de jonge 25-jarige Sharon de 101-eenheid op. Dit was een speciale commando-eenheid waarvan hij de aanvoerder was. Het doel van deze eenheid was op een sublieme wijze vergeldingsoperaties uit te voeren tegen de infiltrerende terroristen uit Egypte, Jordanië, de Westoever en de Gazastrook. Zijn gehate reputatie begon toen er, tijdens één van de 101-missies, 69 Arabieren, w.o. vrouwen en kinderen, onder zijn bewind zouden zijn vermoord. In 1956 sloot Sharon zich aan bij de parachutistenbrigade, een speciale elite van de IDF, Israël Defence Forces en vocht datzelfde jaar mee in de Suez-Campagne. In 1957 vertrok hij naar Groot Brittannië om opgeleid te worden aan de Camberley Staff College.

Tussen 1958 en 1962 was Sharon Brigade-Commandant èn School-Commandant van de Infanterie. Zo leergierig als hij was, heeft hij aan het Universiteit van Tel Aviv een graad in de Rechten behaald. In 1964 werd Sharon Oppercommandant van Noord-Israël en tijdens de zesdaagse oorlog in 1967 was hij Commandant van de gepantserde Divisie. In 1969 werd hij hoofd van het Zuid Israëlische regio.

Tijdens de Yom Kippoer oorlog in 1973 heeft Sharon Israël door de meest uitzichtloze positie gesleept door de gepantserde divisie magnifiek te begeleiden die de tegenaanval inzette en de divisie over het Suez-kanaal leidde. Zonder deze vakkundige en uitmuntende leiding, zou Israël deze oorlog verloren hebben!

In december 1973 trad Sharon toe tot de Knesset, parlementsgebouw van Israël. In 1975 nam hij ontslag en werd hij veiligheidsadviseur van Prime Minister Yitzak Rabin. In 1977 werd Sharon wederom in de Knesset gekozen en werd minister van Landbouw in de eerste regeerperiode van Menachem Begin en trachtte een agrarische coöperatie aan te gaan met Egypte.

In de periode van 1981-1983 was Sharon minister van Defensie. Hij trok de banden weer aan met Afrikaanse landen die hun relatie met Israël door de Yom Kippoer oorlog hadden verbroken. Ook zorgde hij voor een militaire samenwerking tussen Israël en diverse staten en Sharon kwam met de Verenigde Staten overeen omtrent een coöperatieve strategie tussen de beide landen. Ondertussen bracht hij duizenden Ethiopische Joden door Soedan heen. Ook was Sharon verantwoordelijk voor de vernietiging van de Irakese kerncentrale. Tijdens de Libanese oorlog in vernietigde Sharon het infrastructuur van de PLO in Libanon. Hiermee maakte hij op wereldniveau veel vijanden, een daad wat achteraf door de wereld bejubeld wordt. Sharon trad af toen hij militair verantwoordelijk werd gehouden van de wraak van Libanese christenen op Palestijnen, nadat de Palestijnen de Libanese president Cheikh Bashir Gemayel in 1982 hadden vermoord. De wereld was boos op Sharon en laten we eerlijk zijn: in hoeverre was hij verantwoordelijk?

Ook ons kleine België ging zich ermee bemoeien met hun lachwekkende genocidewet. Een wet wat de VN aangaat en niet zo´n klein landje als België, die op wereldniveau niets te melden heeft. Kleine België wilde Sharon tijdens zijn rondtour in Europa in 2001 oppakken. Reageerde België niet een beetje overdreven om hem hiervoor voor het gerecht te slepen? Kunnen zij hun handen in onschuld wassen en waarom lieten zij Saddam Hoessein of Arafat lopen? Sharon wordt gedemoniseerd. Ik schaam mij als Nederlandse-Belg voor mijn land waar ik mijn stem moet laten gelden! De redelijk antisemitisch België had politieke redenen om de Prime Minister van Israël op te pakken, daar zij toch op redelijke goede voet met de Palestijnen staat! Drieëntwintig aanklagers hadden een fonds opgezet om dit proces te kunnen financieren. Het Internationale Gerechthof in Den Haag heeft hier een stokje voor gestoken door de Belgische genocidewet uit te hollen en gelukkig heeft Sharon niets meer te vrezen. Reactie van de zogenoemde aanklagers was dat hun bedoeling niet was Sharon aan te klagen en zouden hem nooit in staat van beschuldiging zouden hebben gesteld, maar enkel een onderzoek naar hem te starten. Hoezo hypocriet, want toen de KI van België besloot dat Sharon niet vervolgd kàn worden omdat hij geen inwoner van België is, gingen de aanklagers in beroep!

Medio jaren tachtig namen de Libanese shiieten wraak. Hun slachtoffers waren zes keer zoveel van aantal dan van de Libanese christenen en omdat er geen Israëli aan te pas kwam, zweeg de wereld!

Van 1992 tot 1996 diende Sharon de Knesset op gebied van Buitenlandse aangelegenheden en de Defensie Comité. Sharon werd in 1998 een blauwe maandag Minister van Buitenlandse zaken en was samen met de Palestijnse autoriteit het hoofd van de permanent status negotiations; onderhandelingen voor een permanente status. In 2001 werd hij als voorzitter van de Likudpartij de 11e Prime Minister van Israël. In de korte tijd dat hij minister van Buitenaardse Zaken was, hield hij zich voornamelijk bezig met de internationale Flagship Water Project, wat de veiligheid van de internationale wateren van het Midden Oosten moet waarborgen.

Toen Sharon in september van 2000 de Tempelberg besteeg om deze te bezoeken, werd dit door de Arabische en Islamitische wereld als een zeer grote provocatie gezien. Dat was het moment dat de Tweede Intifada (Palestijnse Opstand) begon. In februari 2001 werd Sharon Minister President.
Na vele jaren van spanning tussen Sharon en de Palestijnen, heeft Sharon een stap richting de Palestijnen gedaan door Gush Katif (Gaza) in zomer 2005 aan de Palestijnen te op te geven. Tussen 16 en 30 augustus 2005 werden meer dan 8500 Israeliërs van hun huizen en grond ontvreemd. 11 september 2005 verliet het IDF Gaza, wat een beëindiging van 38 jaar Israëlische aanwezigheid in Gaza betekende.

In maart 2004 werd er een onderzoek naar Sharon gestart. Men vermoedde dat hij steekpenningen zou hebben aangenomen. Sharon zou een bevriende zakenman hebben die graag geholpen wilde worden met een internationaal project. Ook de zonen van Sharon zouden bij deze corruptie betrokken zijn geweest. Op grond van gebrek aan bewijs is deze aanklacht door de Israëlische hooggerechtshof nietig verklaard. Echter in zomer 2005 werd zijn oudste zoon Omri verdacht van corruptie. Hij zou fictieve bedrijven opgezet hebben om de illegale bijdragen voor de verkiezingen van zijn vader in 1999 te kunnen verbergen.

Eind 2005 werd stapte Sharon uit Likoed en richtte de partij Kadima (Hebr. voor “Voorwaarts”) op. Kadima haalde in januari 2006 40% van de stemmen en hierdoor werd Kadima in een klap de grootste partij van Israel. Echter in dezelfde periode kwam Sharon een zeer zware beroerte niet meer te boven. Sindsdien ligt hij in een diepe coma en wordt hij kunstmatig in leven gehouden. Ehud Olmert heeft vervolgens zijn Premierschap overgenomen.

Zijn privéleven
Sharon werd weduwnaar van zijn eerste vrouw Margalit, waarvan hij een zoon Gur kreeg. In 1963 overleed Margalit. Hij trouwde met haar zuster Lily en in 1967 verloor hij zowel zijn zoon Gur als Lily. Lily schonk hem twee zonen: Omri en Gilad. In het leger raakte hij verschillende malen zwaar gewond.

Bron: